windsurfing

Αρχικά, ένας νέος Άγγλος, ο Peter Chilvers, σχεδίασε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ένα είδος προδρόμου της ιστιοσανίδας.Τον Μάιο του 1964, στην Πενσυλβάνια, ένας Αμερικάνος, ο Newman Darby, τοποθέτησε ένα κατάρτι με ένα πανί πάνω σε μια σανίδα του σερφ. Η ιστιοσανίδα του είχε μήκος τρία μέτρα και 90 εκατοστά πλάτος, και είχε ένα κατάρτι και ένα σημείο σύνδεσης που όμως δε μπορούσε να κινείται παρά μόνο πλευρικά και βρισκόταν στο πίσω μέρος του αγωνιζόμενου. Στα επόμενα δύο χρόνια μπόρεσε να βελτιώσει την εφεύρεσή του αλλά δεν μπόρεσε να πείσει επενδυτές για την αξία της.Τον Ιανουάριο του 1965, ένας Γάλλος, ο Serge Loiselot, κατέθεσε αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας για έναν «δίσκο με ιστίο» («plateau à voile»): αυτό ήταν ένα επίπεδο κουτί πολύ χαμηλής πυκνότητας που μπορούσε να επιπλέει και είχε ωοειδές σχήμα χωρίς αιχμηρές άκρες, με μια καρίνα και ένα κάθετο κατάρτι που υποστήριζε ένα οριζόντιο κατάρτι μήκους ενός μέτρου, με τα δύο αυτά κατάρτια να στηρίζουν ένα τριγωνικό πανί. Αυτή η κατασκευή μπορούσε να αποσυναρμολογηθεί πλήρως[1].Σχέδιο από το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που κατατέθηκε το 1968.Το 1968, ο σέρφερ Hoyle Schweitzer και ο αεροναυπηγός μηχανικός Jim Drake, ανέπτυξαν το σύστημα της ελεύθερης άρθρωσης (universal joint) που επιτρέπει στα ιστία να κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις[2] - έμπνευση για αυτό υπήρξε η άρθρωση τύπου καρντάν των αυτοκινήτων. Δημιούργησαν επίσης το wishbone, που είναι ένας διπλός κρίκος που κρατάει τα άλμπουρα και θυμίζει σε σχήμα οστά, από τα οποία και προέκυψε ως έμπνευση.

el.wikipedia.org